Ho
Ons eerste bezoek aan Ho was in functie van ons visum. Dat bleek weer een heel moeilijke zaak te zijn, dus leggen we het hieronder even uit voor mochten jullie ook ooit eens naar Ghana willen :-).
- Het visum waar we in België €60 voor betaalden en waar een geldigheid van 90 dagen op staat, telt enkel om het land binnen te komen. Binnen de 90 dagen na aanvraag van het visum moet je dus in Ghana toekomen.
- Eens je het land binnenkomt, krijg je aan de douane een stempel die je toegang tot Ghana geeft. In die stempel schrijft de persoon aan het loket een willekeurig aantal dagen op (met een maximum van 60 dagen). Als je geluk hebt, krijg je dus 60 dagen toegewezen, maar het kan even goed zijn dat je maar 10 of zelfs maar 3 dagen krijgt. Lekker subjectief dus.
- Ikzelf had maar 30 dagen gekregen en moest voor het verlopen daarvan naar een Immigration Office in Ghana. Aangezien Ho het dichtste bij Kpando gelegen is, gingen we naar daar. Wat moet je zeker meenemen: één pasfoto, je vliegtuigtickets, je paspoort en voldoende geld. Per maand dat je wilt verlengen, moet je 50 cedi betalen.
- In het Immigration Office moest ik een papier invullen (niets vertellen over vrijwilligerswerk en dergelijke, als je een toeristenvisum hebt!) en mijn vliegtuigtickets, paspoort en pasfoto afgeven. Dan moet je (heel lang) wachten tot er toestemming wordt gegeven voor de verlenging, want pas na die toestemming mag je betalen en vertrekken.
- Wij mochten dan na twee weken teruggaan om ons visum op te halen (dat wachten was maar voor de eerste stap van de procedure). Uiteindelijk was het na die twee weken nog niet klaar en moesten we de week erna nog eens teruggaan. Belangrijk is dat je het persoonlijk afhaalt met je bewijs van betaling.
Zo, dat weten we dan ook weer hé.
In de buurt van het Immigration Office kwamen we een lagere school tegen met een "unit for special needs children". Daar konden we natuurlijk niet zomaar voorbij wandelen. Er bleken twee klassen te zijn voor kinderen met een beperking. De ene klas sluit aan bij type 1 (licht mentale beperking) en de tweede klas bij type 2 (ernstige mentale beperking). De leerkracht die ons uitleg gaf, was heel vriendelijk en de school op zich zag er echt in orde uit. Mocht ik nog niet toegestemd hebben om drie maanden in de Community Inclusive Special School les te geven, dan zou ik zeker in deze school willen gestaan hebben. Een aanrader voor degenen die nog op zoek zijn naar een project!
Na ons bezoek aan het Immigration Office, gingen we naar het Freedom Hotel om gebruik te maken van het zwembad. We hadden de ligstoelen en het zwembad voor ons alleen en genoten niet alleen van het bakken in de zon afgewisseld met een verfrissende duik in het water, maar ook van het heerlijke eten. Dit is zeker voor herhaling vatbaar!
O ja, een beetje verder van het zwembad zaten twee aapjes in een kooi. Ik dacht dat zo'n aapjes nogal agressief uit de hoek konden komen, maar tot mijn verrassing waren ze super lief. Je kon hun handjes vastnemen en hen over hun kopje aaien. Zo schattig!
Hohoe
In Hohoe gingen we eerst naar een juwelier die onze huisgenoten ontdekt hadden. Je kan er je eigen ontwerp indienen en dan maakt hij dat. Het enige nadeel is dat als de maat niet goed is of het toch niet helemaal naar je gedacht is, je nog es de tocht naar Hohoe moet maken. Zo ging Kaat ondertussen al 4 keer op en af.
Maar die ene keer gingen we ook de Wli watervallen bezoeken. Kaat en Anke wilden de Upper Falls doen (zo'n 2 uur en een half wandelen) en Delphine en ik zouden de Lower Falls doen (zo'n 30 minuten wandelen). Helaas waren we te laat toegekomen om de Upper Falls nog te bezoeken voor het donker, dus gingen we dan maar met z'n allen naar de Lower Falls. De tocht ernaartoe voelde voor mij als een wandeling in een sprookjesbos. Precies of we op weg waren naar het peperkoekenhuisje van Hans en Grietje :-).
Onderweg kwamen we een huisje tegen (neen, jammer genoeg geen peperkoekenhuisje) waar enkele kinderen met een vleermuis aan het spelen waren. Wij dachten dat hij dood was en namen van dichtbij een kijkje, tot hij plotseling bewoog. Toch niet zo dood dus.
De watervallen zelf waren erg indrukwekkend. Ik ging als enige het water in (Kaat en Anke mochten niet vanwege hun brandwonden, Delphine had op voorhand gezegd dat ze deze keer niet zou zwemmen). Voor één keer was het buiten niet zo warm en dus was het even bibberen in het koude water, maar het was absoluut de moeite waard. Onder de waterval voelde ik me even als Mowgli; één met de natuur.
Op onze planning staat nog Mount Afadjato, het Monkey Sanctuary, een weeshuis...
We houden jullie op de hoogte!
Vele groetjes, Yasmine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten