Weekendje weg

We zaten enkele dagen met zijn tweetjes in de guesthouse. Glenn ging naar Accra om er zijn vrienden op te wachten, om daarna met hen door te reizen naar Cape Coast. In Cape Coast zaten ook de andere meiden. Aangezien ze vrijdag al naar België vertrekken en ik wel zin had om samen met hen nog eens een dansje te placeren, vertrok ik vrijdag naar Cape Coast. In de voormiddag maakte ik eerst met Yasmine een tussenstop in Ho, om ons visum te regelen. Dit ging opmerkelijk vlugger dan de vorige keer (zie eerder blogverhaal). Je nummer geven, beloven dat je eens met hen zult afspreken en een cakeje voor hen kopen, kan wonderen doen! Iedereen was daar dus enorm aan het flirten met ons. Zelfs toen ik naar de hoge Chief ging om er het geld te regelen. Ik moest 10 cedi terugkrijgen, maar hij wilde het niet geven. Ik moest met die 10 cedi samen met hem iets gaan eten. Niet te geloven toch?! Gelukkig duurde het wel allemaal niet zo lang. Vlug nog afscheid nemen van Yasmine en tegen 12u was ik aan het Trotrostation. Daar nam ik de bus naar Accra, om vandaar dan door te reizen naar Cape Coast. Na een goeie 7 uur reizen, kwam ik aan in Cape Coast. Wat een blij weerzien was om iedereen na een week terug te zien! Ze toonden me meteen het hotel waar ze al enkele dagen verbleven, wat bestond uit allemaal kleine kamers. Iedere kamer had een balkonnetje, daarvoor wat ligstoelen en dan een muurtje met een poortje zodat je meteen op het strand zat. Een kamer met zicht op zee dus!
En dat de zee wilde golven had, heb ik geweten! Renée en ik besloten om nog even in het water te gaan. Aangezien ik niet van plan was om kopje onder te zwemmen, hield ik mijn bril aan. Maar ik was nog maar goed en wel in zee, of ik werd al omver geduwd door de golven. Meteen kopje onder dus. Met als gevolg dat mijn bril van mijn neus vloog én die natuurlijk onvindbaar was. Het werd dus een heel weekend zonder bril... Gelukkig had ik nog een reservebril in the guesthouse liggen, zodat ik niet de volledige reis hier nog moet overleven met een verminderd zicht.
's Avonds was er in het hotel een feestje. Ideaal dus om zo vlakbij te feesten. De sfeer zat er snel goed in! Na een korte nacht, ik heb amper 2 uur kunnen slapen, namen we een trotro richting Accra. Daar bezochten we eerst de toeristenmarkt. Terug in het hotel aangekomen bestelden we ons eten. Na heel lang wachten, genoot ik des te meer van een heerlijke wrap met falafel!
's Avonds stond er opnieuw een feestje gepland. Gelukkig kon ik dit keer iets beter slapen, ondanks de enorme dunne matras.
Zondag kozen we ervoor om er een lazy Sunday van te maken. We genoten van zon, zee en strand. Maar het genieten was van korte duur, toen ik merkte dat ik énorm verbrand was. Gedaan met het zonnebaden. Ik zocht meteen de schaduw op en bestudeerde het resultaat van enkele uren zonnen: rode billen (wat geen pretje is als je moet zitten. Het doet me denken aan het spreekwoord: wie zijn gat verbrand, moet op de blaren zitten), rood gezicht, rode onderrug, rode armen... After Sun is vanaf nu mijn beste vriend!

Heel veel zonnige groetjes (ondanks dat het hier al dagelijks heeft geregend/gehageld) vanuit het verre Ghana!
Kaat

Afrikaans vs Westers feest

Onze nachtbewaker vertelde Yasmine dat er een typisch Afrikaans feest startte dit weekend. We waren heel benieuwd hiernaar en spraken hierover onze leerkrachten aan op school. Blijkbaar was teacher Stone een belangrijke Chief, die zeker ook aanwezig was op deze festiviteiten. Dit was ook de reden dat hij die dag niet op school aanwezig was, hij was te vermoeid. De volgende dag was hij wel aanwezig en nodigde hij ons uit om samen met hem 's avonds naar het feest te gaan. Al bij het binnenkomen, werden we ondergedompeld in de Afrikaanse muziek en dans. We werden vastgenomen, aangespoord om te dansen en kregen als geschenk een grote fles sterke drank. Wanneer je wat aan het dansen was, duwden ze je ook plots op een stoel, zodat je even kon uitrusten. Ook dan kwamen ze naar je toe om handen te schudden, je een soort whisky aan te bieden... We waren enorm onder de indruk van het volledige feest. Maar aangezien we ook diezelfde avond werden uitgenodigd op een ander feestje, vertrokken we er nog voor het einde in zicht was.
In Mary's Garden, een café in het centrum van Kpando, dronken we er een frisse Alvaro (een typisch en heerlijk verfrissende frisdrank) om wat te bekomen van het dansen. Ondertussen genoten we ook van het gezang van Christian, een Ghanese vriend van Brecht. Hij werd begeleid door zijn vriend die op de gitaar speelde. Een gezellige afsluiter van onze avond dus!

 Tijdens het warme, zweterige maar plezante Afrikaanse feest.
(Yasmine, onbekende feestende Afrikaan, teacher Stone en Kaat)

Zondag = misdag

Om ons eens helemaal in de Afrikaanse cultuur in te wijden, besloten we een misviering bij te wonen. Een leerkracht op onze school, teacher Stanley, raadde ons aan om naar 'Assemblies of God' te gaan. We stonden vroeg op, wat hier een dagelijkse gewoonte is, zelfs in het weekend. Om 8u30 waren we aanwezig in de 'Kerk', wat eerder leek op een overdekte speelplaats. Het eerste uur kregen we Bijbelles. Er worden stukjes voorgelezen uit de bijbel en dan discussiëren ze hierover. Niet zo erg interessant voor ons, maar dat uurtje ging toch snel voorbij. Daarna startte de echte misviering, met de nodige porties dans en muziek. En ook voldoende geldophalingen. Nadat we dachten dat het einde in zicht was, we waren er nu toch al een goeie 3 uur aanwezig, begon er iemand te preken. Het eerste deel konden we nog verdragen, maar na een uur werden we het stilletjes aan beu. Zijn boodschap die hij wilde overbrengen, was dat als je geloofde in God, je nooit arm zou worden of ziek en de duivel kon verslaan. Hierop begon iedereen op de grond te stampen, zodat ze op die manier de duivel de baas konden. Normaal was de viering om 11u30 afgelopen, maar nadat ze om 12u15 opnieuw rondkwamen om geld te vragen, hadden we er mooi genoeg van en zijn vertrokken.
We liepen door naar de markt, aangezien het Marketday was. Daar konden we, tijdens het zoeken naar leuke stofjes, wat bekomen van die vreemde misviering. 

 De zangeressen tijdens de viering

The Special School: from day school to boarding school?

Hup, hup, handen uit de mouwen!

Vandaag namen we als twee enthousiaste vrijwilligers de school onder handen. Er moest en zou orde in de chaos komen. De Special School heeft namelijk heel wat materiaal gekregen van verschillende studenten, maar het lag allemaal in een hoopje door elkaar op wat tafels. Handig was anders. En dus besloten we eens werk te maken van die puinhoop. We ploeterden tussen de spinnenwebben en muizenstronten door naar bruikbaar materiaal. Dat sorteerden we en gaven we een plaatsje in de kast.

 VOOR:

NA:

De ruimte waar voorheen al het didactisch materiaal lag en nu vrij is, is bedoeld als toekomstige slaapkamer voor de nachtbewaker. De school heeft namelijk plannen om een internaat op te starten en wij helpen hen dit te realiseren.

Dankzij vele donaties en helpende handen, kunnen wij maandag van start gaan met het maken van 10 stapelbedden. Dat zijn - samen met de 4 bedden die al op de school aanwezig zijn - al 28 kinderen met een beperking die dan ook de kans krijgen om naar school te gaan. De verandering naar een internaat, zorgt er ook voor dat die 28 kinderen 3 maaltijden per dag krijgen (wat thuis misschien niet zo is). Dus nogmaals bedankt aan iedereen die een handje heeft toegestoken om dit te verwezenlijken!

VOOR:

 

NA...?

Heb je nu pas de kans om een kleine bijdrage te schenken, dan kan dit - geheel vrijwillig - nog gestort worden op het volgende rekeningnummer: BE68 9795 8945 2534 (Yasmine Dobbelaere) of BE59 7805 9275 8626 (Kaat Carpentier). Wie ons kent, weet dat dit geld integraal naar het project op de school gaat ;-).

We houden jullie zeker en vast op de hoogte van de vorderingen!

Vele groetjes,
Kaat en Yasmine

Independence Day

Vandaag was het eindelijk zover; Independence Day. Al 57 jaar geleden (in 1957) werd Ghana verklaard. En dat moet natuurlijk gevierd worden!

Het evenement vond plaats op - jawel - het schoolterrein waar wij verblijven. Hadden wij even geluk hé. Daarnaast kregen we ook de beste plaatsen toegewezen om het hele gebeuren te kunnen volgen: op de voorste rij stoeltjes, in de schaduw. Ik voelde me precies een echte VIP.

Eerst was er heel wat te doen rond de "cadets". Dit zijn jongeren die graag soldaat, politieagent, cipier of iets dergelijks willen worden. Ze werden voorgesteld, salueerden en marcheerden. Super tof om te zien! De rest van de tijd (gedurende het volledige evenement) stonden ze stil in het midden van het veld. Gelukkig was het bewolkt en dus niet al te heet, maar toch viel er op een gegeven moment een "cadet" flauw. Hij werd meteen met een brancard naar de ziekenwagen gebracht.

The show must go on, dus ging het programma verder met een toespraak van een MCE (= Municipal Chief Executive, ofwel de Lokale Uitvoerende Macht). De vrouw sprak vol overtuiging over de onafhankelijkheid, maar ook over het belang van het onderwijs. Zo richtte ze zich tot de ouders, dat ze hun kinderen naar school moeten sturen, zodat ze niet op straat ronddwalen en zich vergrijpen aan drugs of alcohol. Ook de leerkrachten werden aangesproken. Ze moeten hun job niet gewoon voor het geld doen, maar proberen om de kinderen iets bij te brengen. Ten slotte werd ook het milieu in de kijker gezet: "Keep the environment clean" was de boodschap.

Over de onafhankelijkheid heb ik vooral onthouden dat de eerste president niet tevreden was met de vrijheid van alleen Ghana. Hij streefde naar een volledig onafhankelijk Afrika. Ik vond het wel mooi dat hij na zo'n grootse overwinning ook nog aan zijn buurlanden dacht.

Na de toespraak en nog wat gebabbel, was het dan eindelijk tijd voor de optocht van de scholen. Ook zij stonden al de hele tijd recht, achteraan op het veld. Chapeau! Het was super om de kinderen in hun kleurrijke uniformpjes te zien marcheren 'gelijk echte'. Eén school had zelfs een speciale groet met confetti. Telkens een school voorbij de reeks toeschouwers wandelde, moesten ze namelijk salueren. Sommigen draaiden dan allemaal tegelijk hun hoofd, wat me enorm deed denken aan een scène van de hyena's uit de Lion King. Elke school droeg ook een vlag met de naam van de school, het logo en hun motto.

Het was een echt spektakel en ik was blij dat ik het mocht meemaken!

Groetjes, Yasmine.

PS: Foto's komen nog hoor! Onze fotograaf, Delphine, is echter eerst een weekje op rondreis ;-).

Special School - my body

De voorbije twee weken gaven we les in het thema 'mijn lichaam'. We deden heel wat activiteiten rond hygiëne van het lichaam: tanden poetsen, handen wassen, haar wassen, nagels knippen... en speelden ook spelletjes met en over het lichaam. Omdat we jullie niet willen onthouden van de ervaringen van de kinderen, kunnen jullie hieronder meegenieten van enkele sfeerbeelden.

zintuigspelletje

bewegingsles: "put the balloon against... your ear"

verven met de neus

 

een gezicht vormen met speeldeeg  

 

handen wassen

gezicht wassen

tanden poetsen

 

Groetjes, Kaat en Yasmine.



PS: Nog enkele weetjes...



Hé, het is niet oké
- om op de markt eten aan te raken met je linkerhand (ik werd zo al eens de huid vol gescholden)
- om na een uur geplet in de trotro te zitten (er zat meer volk in dan toegestaan) toch nog de normale kostprijs te moeten betalen
- om onze zeldzame schelletjes kaas uit onze frigo te komen stelen

Hé, het is oké
- om samen naar de sterren te kijken en (wilde) verhalen te vertellen, wanneer het binnen "lights off" is.
 

Ho & Hohoe

Als we Ghana willen ontdekken, kunnen we natuurlijk niet alleen in Kpando blijven. Daarom bezochten we o.a. al Ho en Hohoe, twee naburige steden.

Ho

Ons eerste bezoek aan Ho was in functie van ons visum. Dat bleek weer een heel moeilijke zaak te zijn, dus leggen we het hieronder even uit voor mochten jullie ook ooit eens naar Ghana willen :-).
- Het visum waar we in België €60 voor betaalden en waar een geldigheid van 90 dagen op staat, telt enkel om het land binnen te komen. Binnen de 90 dagen na aanvraag van het visum moet je dus in Ghana toekomen.
- Eens je het land binnenkomt, krijg je aan de douane een stempel die je toegang tot Ghana geeft. In die stempel schrijft de persoon aan het loket een willekeurig aantal dagen op (met een maximum van 60 dagen). Als je geluk hebt, krijg je dus 60 dagen toegewezen, maar het kan even goed zijn dat je maar 10 of zelfs maar 3 dagen krijgt. Lekker subjectief dus.
- Ikzelf had maar 30 dagen gekregen en moest voor het verlopen daarvan naar een Immigration Office in Ghana. Aangezien Ho het dichtste bij Kpando gelegen is, gingen we naar daar. Wat moet je zeker meenemen: één pasfoto, je vliegtuigtickets, je paspoort en voldoende geld. Per maand dat je wilt verlengen, moet je 50 cedi betalen.
- In het Immigration Office moest ik een papier invullen (niets vertellen over vrijwilligerswerk en dergelijke, als je een toeristenvisum hebt!) en mijn vliegtuigtickets, paspoort en pasfoto afgeven. Dan moet je (heel lang) wachten tot er toestemming wordt gegeven voor de verlenging, want pas na die toestemming mag je betalen en vertrekken.
- Wij mochten dan na twee weken teruggaan om ons visum op te halen (dat wachten was maar voor de eerste stap van de procedure). Uiteindelijk was het na die twee weken nog niet klaar en moesten we de week erna nog eens teruggaan. Belangrijk is dat je het persoonlijk afhaalt met je bewijs van betaling.
Zo, dat weten we dan ook weer hé.


In de buurt van het Immigration Office kwamen we een lagere school tegen met een "unit for special needs children". Daar konden we natuurlijk niet zomaar voorbij wandelen. Er bleken twee klassen te zijn voor kinderen met een beperking. De ene klas sluit aan bij type 1 (licht mentale beperking) en de tweede klas bij type 2 (ernstige mentale beperking). De leerkracht die ons uitleg gaf, was heel vriendelijk en de school op zich zag er echt in orde uit. Mocht ik nog niet toegestemd hebben om drie maanden in de Community Inclusive Special School les te geven, dan zou ik zeker in deze school willen gestaan hebben. Een aanrader voor degenen die nog op zoek zijn naar een project!

Na ons bezoek aan het Immigration Office, gingen we naar het Freedom Hotel om gebruik te maken van het zwembad. We hadden de ligstoelen en het zwembad voor ons alleen en genoten niet alleen van het bakken in de zon afgewisseld met een verfrissende duik in het water,  maar ook van het heerlijke eten. Dit is zeker voor herhaling vatbaar!

O ja, een beetje verder van het zwembad zaten twee aapjes in een kooi. Ik dacht dat zo'n aapjes nogal agressief uit de hoek konden komen, maar tot mijn verrassing waren ze super lief. Je kon hun handjes vastnemen en hen over hun kopje aaien. Zo schattig!

Hohoe

In Hohoe gingen we eerst naar een juwelier die onze huisgenoten ontdekt hadden. Je kan er je eigen ontwerp indienen en dan maakt hij dat. Het enige nadeel is dat als de maat niet goed is of het toch niet helemaal naar je gedacht is, je nog es de tocht naar Hohoe moet maken. Zo ging Kaat ondertussen al 4 keer op en af.

Maar die ene keer gingen we ook de Wli watervallen bezoeken. Kaat en Anke wilden de Upper Falls doen (zo'n 2 uur en een half wandelen) en Delphine en ik zouden de Lower Falls doen (zo'n 30 minuten wandelen). Helaas waren we te laat toegekomen om de Upper Falls nog te bezoeken voor het donker, dus gingen we dan maar met z'n allen naar de Lower Falls. De tocht ernaartoe voelde voor mij als een wandeling in een sprookjesbos. Precies of we op weg waren naar het peperkoekenhuisje van Hans en Grietje :-).

Onderweg kwamen we een huisje tegen (neen, jammer genoeg geen peperkoekenhuisje) waar enkele kinderen met een vleermuis aan het spelen waren. Wij dachten dat hij dood was en namen van dichtbij een kijkje, tot hij plotseling bewoog. Toch niet zo dood dus.

De watervallen zelf waren erg indrukwekkend. Ik ging als enige het water in (Kaat en Anke mochten niet vanwege hun brandwonden, Delphine had op voorhand gezegd dat ze deze keer niet zou zwemmen). Voor één keer was het buiten niet zo warm en dus was het even bibberen in het koude water, maar het was absoluut de moeite waard. Onder de waterval voelde ik me even als Mowgli; één met de natuur.

Op onze planning staat nog Mount Afadjato, het Monkey Sanctuary, een weeshuis...
We houden jullie op de hoogte!


Vele groetjes, Yasmine.

Ghanese tradities

De afgelopen weken maakten we kennis met enkele Ghanese tradities.

Zo gingen we met z'n allen in een Chop Bar eten, om één van de plaatselijke gerechten te proeven. Fufu kan op verschillende manieren gemaakt worden. Onze versie was een mix van "yam" en "cassava", twee plaatselijke knollen (je moet ze maar es Googlen). Het mengsel wordt aan de kook gebracht en nadien fijn gestampt met een grote stamper.

Fufu kun je eten met verschillende soorten sauzen. Aangezien het een gerecht is dat je met je handen eet (en de saus door de kruiden een fel kleurtje heeft), zagen we er algauw erg proper uit. En dan maar proberen om niet te morsen op onze kleren.

fufu met vis(saus)

Wat we ook al probeerden en veel meer in de smaak valt, is “plantain”. Dat ziet eruit als een grote, groene banaan, maar is veel lekkerder! ’t Is te zeggen, als je ze gewoon opeet is er niets speciaal aan, maar geroosterd of gefrituurd is het heerlijk!. Al gaat onze voorkeur toch nog iets meer naar de “fried plantain”.

 

fried plantain

Twee weken geleden vond er een Islamitische trouw plaats in Kpando. De ceremonie in de moskee konden we uiteraard niet bijwonen, maar we waren wel welkom op het feest nadien. Het feest ging buiten door (of wat dacht je met dit klimaat). Toen de vrouw zich omgekleed had en zich op de "dansvloer" begaf, gingen familie en vrienden naar haar toe en gooiden haar wat geld toe. De vrouw liet alles gewoon langs haar heen glijden, want iemand anders raapte al het geld van de grond. Dat is nog eens wat origineler dan gewoon een cent in een enveloppe hé.

 

de pasgetrouwde vrouw (met de hoge "hoed")

Vorige week was er dan een feest voor twee vrouwen die afgestudeerd waren als naaister. Nadat ze hun opleiding afgewerkt hebben, moeten ze nog één jaar een soort werkstage doen, vooraleer ze volledig "vrij" zijn om hun eigen zaak te beginnen. En dat moet gevierd worden, volgens de Ghanese traditie. De jongedames gingen één voor één op hun knieën zitten. Ze ontvingen een lintmeter (dat meteen rond hun nek gehangen werd) en een schaar. Daarna werd er wit poeder op hun hoofd en schouders gestrooid. Wat de betekenis daarvan juist is, weet ik niet, maar het had wel iets met God te maken.

Na het zien van al die mooie Afrikaanse kleedjes op beide feestjes, konden we niet anders dan ons er zelf ook één aanschaffen. Ik kocht er één in Ho en Kaat liet er al twee maken in Kpando. En daar zal het waarschijnlijk niet bij blijven. De stofjesjacht wordt officieel geopend ;-)!

Groetjes, Yasmine.